ANASIZ ANNELER GÜNÜ!

Bu Pazar benim en zor günlerimden birisi olacak.Ve ben 55 yıllık ömrümde ilk kez annem olmadan “ANNELER GÜNÜNÜ” kutlayacağım?!...

            İnsan diğer yarı olmadan,

İnsan can yoldaşını kaybetmişken,

İnsan bir kaşık suda boğulurken, nefes dahi almakta zorlanırken,

İnsan yaşarken sarılamadığı anasının toprağına sarılırken, nasıl bir kutlama yapar ki?

Yokluğunu iliklerime dek hissederken, derdimden, sıkıntımdan ZONA olmuş, gece gündüz “anam” diye ağlarken ben nasıl “ANNELER GÜNÜNÜ” kutlayabilirim ki?…

Anam benim. Çilekeş anam. Seni rahat huzurlu yaşatabilmek için 22 yıl çırpındım. ”Yok demedim. Sana bakamam “demedim. Senden hiç yüksünmedim. Nereye gitsem elimde bir şeyle sana koşup geldim, sana getirdim. Senin yüzünün gülmesi senin mutlu olman için çırpındım. Hayatımı işimi, her şeyimi sana göre odaklamışken, seni yitirince kör kuyularda kaldım. 5 ay oldu. Dile kolay 5 ay… Ben her gece adını anarak yatıyor adını anarak uyanıyorum.

Yalnızım anam. Yapayalnızım. Bakma etrafım kalabalık da hepsi kuru kalabalık. Herkes kendi derdinde.100 defa telefonum çalsa 95 i bir derdini paylaşmak aman dilemek için.10 defa kapım çalsa 9 u yine aynı. Herkes kendi derdinde anam kimse “Sen nasıl yaşıyorsun. Senin duyguların ne?” diye sormuyor ne yazık.

10 gündür zonayım ya… Çektiğim acılar anlatılır gibi değil. Ve şimdi seni daha da çok düşünür oldum. Onca yıl dile kolay 22 yıl sen onca acıyı nasıl çektin be anam. Ben sen yaşa diye dualar ederken, sen ölmek isterdin de, kızardım sana ya; hiç senin çektiğin acıları hesaba katmadığımın utancını yaşıyorum şimdilerde…

Yokluğun çok acı…

Yokluğunu anlatabileceğim kelimeler yok.Bu acının tarifi yok anam …

Evet yaşam devam ediyor. Hatta gülüyorum zaman zaman. Acıkıyorum. Yiyorum .Öyle ki ne yediğimin farkında bile değilim ki, durmadan kilo almaya başladım.Seni anmadığım gün ne ola ki, an yok anam an yok… .Sadece eskisi kadar ağlamıyorum. Gözyaşlarım kirpiklerimin ucunda ama ben tutmaya çalışıyorum

Çalışıyorum anam. Daha çok insanlara koşuyor, onlara umut, onlara ışık, onlara  UMUT olmaya çalışıyor ,ekmek param içinde fotoğraf çekiyorum yine…

Evet bu Pazar ANNELER GÜNÜ. Anneler... Analarımız çilekeş analarımız. Hunharca öldürülen ve hala hiçbir önlem alınamayan ve şiddetin dozunun en çok arttığı, kurbanlık koyun gibi kesilen kadınlarımızın olduğu bir ortamda ANNELER GÜNÜ nü kutlayacağız.

Sadece bir gün aldığımız minik hediyelerle ödeyebilecek miyiz analarımızın hakkını?.Anneler öyle değerli ki?…En pahalı pırlanta ile bile değeri ölçülemez.

Sadece anneler gününde değil, bence her zaman annelerimize hediyeler alalım.Onları arayalım, soralım.Onlara ona olan sevgimizi söyleyelim.Ben 54 yıl yaşadım anamla. 22 yılı hasta, son bir yılı tümüyle yatalak. Hep yanındayken bile inanın ne çok şeyi söyleyemediğime,  ne çok soruyu sormadığıma, ne çok şeyi paylaşamadığımı görüp yanıyorum var ya inanamazsınız.

Benim annem kara toprağın altında. Ben mezarına gidip ziyaret edecek ona YASİN hediye edeceğim. Sevdiği çiçekleri alıp üzerine dikeceğim. Sevgimi söyleyeceğim. Yalnızlığımı söyleyeceğim. Onu ne çok özlediğimi söyleyeceğim.

Sizler; anası yaşayanlar: Allahım uzun ömür versin de, ne olur Onu kaybetmeden kıymetini bilin emi. Tüm annelerin “ANNELER GÜNÜNÜ kutluyor güzel yüreklerinden öpüyorum.

 ANAMMMM!... IŞIKLAR İÇİNDE UYU: MEKANIN CENNET OLSUN…Amin…

GÜLGÜN YALVAÇ (Gazeteci-Şair)      09.05.2015