|
|
Gülgün Yalvaç (13.Yılın Ardından Babama Mektup)
12 Eylül 2002 seni toprağa verdiğim tarih… Dile kolay 13 yıldır sensiz yaşadığım nice acı olay ve yapayalnız mücadelem… Evlenmediğim için doğumumdan senin ölümüne yol arkadaşımdın benim. Her ne kadar belli bir yaşa kadar kız olduğum için benden uzak dursan da sonraları erkek çocuklarının değil benim seni sahiplenişimle baba kız olmasak sa iki yol arkadaşı olmayı başarmıştık. Sen ne kadar kıskanç- baskıcı isen de, ben o kadar asi, dik kafalı, özgürlükçü, inandığı yoldan giden bir çılgın olunca beni frenleyemeyeceğini anladığın an, benimle aynı yolu yürümeyi tercih edince, beni sayısız belalardan koruma şansına eriştin. Her yerde benimleydin. Düğüne çekime giderdim yanımdaydın. Futbol maçlarına foto muhabiri ve haber için giderdim, yanımdaydım. Konserlerimiz olurdu, şarkı söylerdim, sunuculuk yapardım, karşımda bana çok yakındın. Tiyatro da oynardım. En sadık izleyicimizdin. Radyoda şiir programları yapardım. Habersizdim sen vefat ettikten sonra anam anlattı. Her programımı gözyaşları içersinde nasıl da dinlediğini. İşyerime her gün sayısız insan gelir, onlara yol gösterir, yardımcı olurdum. Bazen kızardın.”Yeter artık başkaları için çabalıyor, başkaları için üzülüyor, kahroluyorsun” diye.3 gün geçmez ilacını alamamış bir vatandaşı bulur bana yollardın. Evi yananı bana, sakat olanı da bana.”Hani kızıyordun bu ne?” diye sorduğumda “Kimseleri yok çaresiz sen bir şeyler yaparsın. Benim harçlığımı kes ama onlara yardım et yeter ki “derdin. Ben Vesile YALVAÇ’ın torunuydum. O ki hiç doğurmadığı 2 çocuğa analık yapmış, evinde kaç insana ekmek vermiş, aş, iş vermiş, evlendirmiş. 2 göz odalı evinde, birinde gelini, birinde kendisi varken, gelinin abisini evlendirip, onları kendi odasına alıp, kendi bahçedeki kulübeye geçecek kadar, fedakâr, yüce gönüllü, becerikli, yardımseverlikte sınır tanımayan, o kadının koynunda büyüdüm. Ekmeğini yedim. Onun terbiyesini almışken, onun çırağı olarak insanımızdan nasıl uzak kalabilirdim ki… Ayda en az 20 günüm hastane de engelli, yaşlı, kimsesiz insanlara yardım etmek için geçerken dün bir hastane personeli “Abla arkandan konuşuyorlar ben yüzüne söyleyecek soracağım. Bu insanlardan kaç para alıyorsun?”demez mi? Gülümsedim.”Bana ne soruyorsun kardeş. Onlar için tekerlekli sandalye sedye alıyorum, bir sorsana kaç para vermişler, ne almışım? “Dedim. Kaldı ki ben rapor alacak kardeşlerim için bir gün önceden gidip işlemlerini hazırlıyor, sabah erkenden gidip sıra işini çözümlüyor, onlar saat 9.da muayene geliyor. Ben işi bildiğim için hastalıklarına göre sırayla, bilinçli bir sıralama ile kısa sürede işlerini bitirip, evraklarını heyete teslim edip vedalaşırken; bazen kahvaltı yapmadan evden çıktığımdan, eve geldiğimde aç susuz (Kimseden çay kahve dahi kabul etmem ki) mutfağa saldırıyorum bunu bilen gören yok. İnsanlar her şeyde bir çıkar –menfaat gözettiği için karşılıksız “Allah Razı Olsun” için iyilik yapan insanların var olduğuna inanmıyorlar ne yazık… Ya kahredip her şeyden herkesten uzaklaşacağım. Ya da bildiğim, inandığım yoldan gidip, insanlara iyilik yapmaya devam edip, arkamdan konuşanları Allaha havale edeceğim. Berber Osman’ın kızı çalışma hayatına başladığı günden bugüne: 36 yıldır aynı yoldan yürürken, 54 yaşında gelmiş, bu yaştan sonra nasıl değişsin değil mi? 36 yılda yardımcı olduğum bir Allah kulu çıkıp da : “Gülgün Yalvaç bize şu iyiliği yaptı, karşılığında şu kadar para aldı” desin. O zaman kafamı kessinler Hani… Bunu bilen biliyor, bilenler bilmeyenlere söylesin. Ya da hakkımda kötü düşünenleri Rabbim benim kapımı çaldırsın. Ben yardımcı olayım ki, kimim, neyim, ne karşılığı yapıyormuşum, görsünler… Sen düşüncelerimde ruhumda hiç ölmedin babam, öldürmedim, öldürmeyeceğimde ölene dek….Senden bana hatıra kalan anama gerçek bir bebeğim olarak ihtimamla bakıyorum. Gözün arkada kalmasın. 13 koca yıla rağmen anılarımda taptaze benimlesin. Utanacağın hiçbir şey yapmadım. Yapmayacağım. Seni özledim. Sana kavuşacağım güne dek anılarımda dualarımda hep benimle olacaksın. Işıklar içinde uyu Mekânın cennet olsun koca yürekli Adam. Berber Osman benim canım babammm… Gülgün Yalvaç Gazeteci/Yazar 12 Eylül 2014 |
|
