İŞİNİ, AŞINI, EŞİNİ –BEBELERİNİ DE GÖRÜRÜZ İNŞALLAH !

 23 Mayıs 2015 benim için bir milat… 5 yıl önce bir Eylül Sabahı Nur içinde yatsın anacığımla birlikte uğurlamıştım oğlumu okuması için.

Benim kendi halinde uysal çalışkan hayvanları çok seven çocukluğundan bu yana tek ideali VETERİNER HEKİM olmak olan oğlum İremcan’ımı Afyon Kocatepe üniversitesine uğurlamış ardından gözyaşı dökmüştüm. Dualar etmiştim.”Allahım oğlumun mezuniyetini, evliliğini çocuklarını mutluluğunu göster” diye…

Yaşadığım felaketin orta göbeğinde kazanmıştı okulunu. Yoklar içinde VAR OLMA savaşını çok iyi başardı ve bu günlere geldi.Hiçbir zaman isyan etmedi.Hiçbir zaman imkansızlıklardan yakınmadı.Biz zaten YOK lar içerdeyken bile  O’nun var olma mücadelesinde canla başla çok şeyi VAR ETME çabasında olduk 5 yıl boyunca.

5 yıl önce babaannesiyle uğurladığım oğlumun yanına anneannesini de alarak gittik.

Biz gittikçe yollar uzadı sanki.İçimizdeki özlemin heyecanın adı yoktu açıkçası..Bizim heyecanımız ne ki?Heyecan neymiş oğlum ve arkadaşlarını görünce çok daha iyi anladık.

Kızlı erkekli hepsi de çok sık çok heyecanlı yerlerinde duramıyorlardı.5 yıllık birlikte paylaşılan bir ömürdü birliktelikleri. Ve şimdi ayrılmanın eşiğinde, MEZUNİYET sevincine inat, apayrı yerlere savrulacak olmanın, hayat mücadelesinin içine dalmanın hüznü vardı gözlerinde.Sanki yıllardır hasretlermiş gibi birbirlerine bir sarılışları vardı ki anlatılmaz…

Beni hocalarının konuşmaları pek etkilemedi. Çünkü ben onları duyamayacak kadar heyecanlıydım. Tüm anne babalar da öyle. Yurdun dört bir yanından evlatları için gelmiş ana babalar kardeşler amcalar yeğenler kimler yoktu ki orda…Km.ler hiç oluvermişti bu anlamlı dakikalara şahit olabilmek için…

Her öğrenci bir umut bir gelecek bir emeği yansıyordu sahnede.Çifter çifter belge ve hediyelerini almaya çağrıldığında onlara bu belge ve hediyelerini onlara 5 yıl boyunca emek vermiş hocalarından birisi gelip bu anı noktalıyordu.

Öğretmenliğin nasıl zor nasıl kutsal bir meslek olduğuna orada birkez daha tanık oldum.O koca koca adamların kızların sevgilerine de.Sahnede çok şey yaşandı çok şeye tanık olundu o gün.Hangi hoca öğrencisine daha yakın.hangi hoca tapılırcasına seviliyor? ismi anons edildiği anda öğrencilerin tepkileri Hocaların ne kadar sevilip sayıldığının kanıtıydı.ben işte böyle öğrencisine hem çok yakın hemde çok sevilip sayılan ama aralarındaki mesafeyi de çok iyi koruyabilen hocalardan birisi olmayı çok isterdim.

 5 yılda birbirlerine kaynaşan, birbirlerine yakın olan öğrencilerin aileri 0 1-2 saatlik boşluk döneminde ne güzel kaynaşıverdiler.

 Çoğu 22-25 yaş aralığındaki bu gencecik fidanlar ülkemin dört bir yanına ekmek parası için dağılacaklar.

Bana göre hepsi bu işten ekmek yiyecek. Kimileri çoook başarılı olacak. İşte onlar gün gelecek bu başarılarında pay sahibi olan hocalarını ve onları 5 yıl kucağında barındıran okullarını unutmayacak imkanları ölçüsünde başka öğrencilerinde VAROLMA savaşında katkıları olacak.

İremcan YALVAÇ. Oğlum benim. Karnımda değil, ana karnına düştüğü günden bugüne yüreğimde büyüttüğüm, onun ve kardeşinin ferahı için çalışıp didindiğim, yaşama gayelerim…

Var ol sen. Şimdi mezuniyetini gördüm. Yarın İşini, aşını, günü geldiğinde eşini, bebelerini de görür, yaşadığım müddetçe, sevgimle sarıp sarmalarım inşallah. Elbette ki sen istediğin sürece.

Allah bütün anne babalara bu güzel anları yaşatsın.